نمونه بارز آن را هم می توان در برلین مشاهده کرد که ضد انقلاب با تمام توان خود، تلاش کردند تا هر آنکس که مخالف جمهوری اسلامی ایران است را با کیک و ساندیس و ناهار و پول به خیابانهای برلین کشانده و بگویند اعتراض بزرگی را هدایت کردند، بگویند آی دنیا ببینید که مردم ایران چقدر تحت ظلم و ستم هستند، ببینید که ما به خواسته هایمان نرسیده ایم و بار سفر بستیم از ایران مهاجرت کرده ایم. اشاره ای هم به علت ها و دلایل این رفت و آمدها و مهاجرت ها نمی کنند که بررسی آن مجال دیگری را می طلبد.
اما نکته اینجاست که این معترضان خارجی که در خارج از کشور، آرام و پدرام پای در خیابانها می گذارند چطور می شود که مدام به ایرانیان داخل پیغام و پسغام می دهند که بزنید، بشکنید، اعتصاب کنید، چرخه مدیریتی کشور را فلج کنید و …
چرا کسی به این سئوال پاسخ نمی دهد که چرا ایرانیان خارج از کشور، بخصوص آنهایی که داعیه دارند، تازه به این فکر رسیده اند که باید دوز مخالفت شان را بالا ببرند.
از هدایت های پشت پرده که بگذریم، می رسیم به بحران هایی که در اکنون در غرب، روی داده است. دقت کنید به محل برگزاری اعتراضات!
اگر سری به ویکی پدیا بزنید و اعتراضات ایرانیان مقیم کشورهای دیگر را جستجو کنید، خواهید دید از ۲۱ کشوری که نام آنها برده شده، ۱۶ کشور در اروپا قرار دارد.
اما چرا در کشوری که نزدیک به ۲ میلیون ایرانی را در خود پذیرفته است، تنها در شهرهای معدود و با جمعیت های کم اعتراض می کنند، اما در کشورهای اروپایی جمعیت ایرانیان مقیم کل اروپا به ۱ میلیون و ۲۰۰ هزار نفر هم نمی رسد، به صورت مکرر و به دفعات، تجمعات و راهپیمایی های متعدد برگزار می شود؟
حتما به این سئوال فکر کنید، و گذشته از همه علت هایی که می توانید برای آن بیاورید، به این دلیل هم فکر کنید که آیا ممکن است اعتراضات پیاپی ایرانیان مقیم اروپا به دلیل فشارهای اقتصادی و مشکلات معیشتی ای که اروپا در سال اخیر گریبانش را گرفته است، باشد؟
مطمئن باشید که ایرانیان مقیم اروپا که مهد رویایی اشان انگلستان و آلمان و هلند و … بودند اگر به مضیغه و سختی نمی افتادند هرگز معترض مهسا امینی و نیروهای گشت ارشاد نمی شدند!
