تا به حال به چوب خط های روی دیوار زندان فکر کرده ای؟ انتظار یعنی نگاه زندانی به در تا شاید اتفاقی بیفتد و در باز شود؛ زندان یعنی حسرت، دلتنگی، ندیدن و در آغوش نگرفتن فرزندان و در یک کلام زندان یعنی انتظار.
فرقی نمی کند چه مدت را در زندان گذرانده اند، مهم انتظاری است که می کشند، به خصوص اگر به دلایل غیرعمد پایشان به محبس باز شده باشد. اینجاست که زمان دیر می گذرد، لحظه ها دیر سپری می شود و دلتنگی به اوج می رسد.
هر ساله در اقدامی خداپسندانه خیرین و نیکوکاران دست در دست هم می دهند و به یاری زندانیانی می شتابند که به دلیل جرائم مالی و غیرعمد زندانی شده اند و با جمع آوری کمک های نقدی اقدام به آزادی این زندانیان می کنند و خانواده هایی را از چشم انتظاری در می آورند.
امسال نیز در آستانه سالگرد شهادت سردار حاج قاسم سلیمانی که نه تنها ملت ایران بلکه ملت های مسلمان منطقه، آزادی و امنیت خود را مدیون حاج قاسم و حاج قاسم ها هستند، سازمان بسیج مداحان استان البرز با همکاری ستاد دیه، سازمان زندان ها، بسیج حقوقدانان، اصناف و مرکز نیکوکاری زندانیان اقدام به آزادسازی زندانیان جرائم غیرعمد کردند.
روز موعود فرا رسید و مسئولینی که قرار بود در این مراسم حضور داشته باشند، به ندامتگاه مرکزی فردیس آمدند تا در مرحله اول در مراسم آزادسازی ۷۶ زندانی، شریک شادی خانواده هایی باشند که با نبود عزیزانشان شادی از خانه هایشان پر کشیده بود.
در مرحله دوم این آزادسازی و در آستانه سالگرد شهادت سردار دل ها، سازمان بسیج مداحان استان البرز نیز با همکاری و مشارکت مداحان پس از راه اندازی پویشی تحت عنوان نذر مهربانی در فضای مجازی موفق به آزادسازی ۱۴ نفر از این مددجویان شد.
نام سردار دل ها در پوستر طراحی شده پویش نذر مهربانی چشم نوازی می کرد و میل و رغبت مردم برای کمک های نقدی را بیشتر و بیشتر می کرد و با وجود شرایط کرونایی در کشور و عدم فعالیت برخی صنوف و در پی آن بروز مشکلات مالی در خانواده ها، باز هم در مسیر آزادی همنوع قدم بر می داشتند.
برخی توان پرداخت مبالغ بالا را نداشتند و با کمک های اندک به یاری زندانیانی شتافتند که چشم انتظار مدد و یاری همنوعان خود بودند اما از آن جا که اندک اندک جمع گردد … همان مبالغ کم نیز گره های بزرگی را باز کرد و مادران و پدرانی را به آغوش خانواده بازگرداند البته نقش بی بدیل اصحاب رسانه در بازنشر و انتشار پوستر و دعوت برای شرکت در پویش نذر مهربانی را نمی توان نادیده گرفت.
امروز قرار بود مراسم بزرگداشت سردار دلها در زندان و در جمع چشم انتظاران آزادی برگزار شود؛ گام ها به سمت زندان برداشته می شد، صدای تپش قلب ها به گوش می رسید، همسر، مادر، فرزند، پدر، خواهر و برادر همه چشم انتظار دیدار عزیزشان بودند.
آقای میانسالی در حال امضای چک هایی بود که هر یک قرار بود سند آزادی یکی از این عزیزان باشد و دل خانواده ای را شاد کند. حس و حال عجیبی بر مراسم حاکم بود. مجلس بوی حاج قاسم می داد؛ بوی معرفت، مردانگی و از خود گذشتگی. کجایی حاجی؟ کجایی که ببینی حتی نامت نیز باعث حرکت و برکت است؟
به اسامی روی کاغذ نگاه کردم، نام چند خانم بین اسامی زندانیان، توجهم را به خود جلب کرد؛ تصور اینکه مادری ماه ها یا سال ها از همسر و فرزندانش دور باشد خیلی سخت بود. با اینکه شناختی از آن ها نداشتم اما دلم می خواست هر چه زودتر این دقایق و ساعت ها بگذرد و انتظار به سر برسد.
به سمت حسینیه دعوت شدیم. گام هایم آهسته تر و نفس در سینه حبس شد. تصاویر حاج قاسم را نگاه کردم. او هم خوشحال بود و می خندید. مدیرکل زندان های استان البرز از طریق تریبونی که در اختیارش قرار گرفت از رشادت ها و مکتب سردار می گفت و توصیه های لازم را به زندانیان می کرد.
دادستان عمومی و انقلاب شهرستان کرج نیز با بیان موضوعاتی در وصف شهید سلیمانی مجلس را معطر کرد و او را مرد میدان نامید و از همه خواست مرد واقعی میدان باشند. دل ها به تپش افتاده بود و هر کس منتظر بود نامش قرائت شود و سند آزادی خود را در روز شهادت حاج قاسم بگیرد.
نخستین زندانی، خانمی بود که ۹ سال از بهترین روزهای عمرش را در زندان سپری کرده بود. نفر بعدی بانوی میانسالی بود که زمان گرفتن برگه ازادی دستانش می لرزید؛ نمیدانم از شدت استرس بود یا شادی؟ اما دلیلش هر چه بود چشمانم را خیس کردم تا لرزش دستانش را نبینم.
با شنیدن نام آقایان، هم بندی ها با قرائت صلوات شادی خود را ابراز می کردند و با در آغوش گرفتن آنان، خود را در شادی آن ها سهیم می کردند. حاج قاسم همچنان لبخند می زند و تصویرش در مراسم چشم نوازی می کند.
امروز باید برای از دست دادن مردی گریه می کردیم که نامش لرزه بر اندام دشمن می انداخت اما انگار خودش هم نمی خواهد چشمان دوستدارانش را گریان ببیند؛ گویی خدا هم شرایط را به گونه ای فراهم کرد تا به جای اشک، لبخند مهمان صورتمان باشد.
حاج قاسم، همانی است که جسمش را فدا کرد، اما روحش را نه و امروز نامش همچنان تاثیرگذار است و شاهد و ناظر است که چگونه در آستانه سالگرد پروازش، دل خانواده های چشم انتظار شاد می شود. به راستی آزادی از زندان، طعمی فراموش نشدنی دارد.
